یکى از مهم ترین ویژگى هاى نظام اقتصادى ربوى، به صورت
تمثیلى لطیف و پرمعنا، نمایانده شده است. رباخوار در قالب انسانى تمثل
یافته، که بزرگى شکمش چون خانه و نامتناسب با دیگر اندام ها است، و توان
تحرک و حیات قوامى خود را بر اثر حجم بزرگ و سنگینى شکم از دست داده
است.[1]
این تمثیل بیانگر عینیت نمادین و بازگوکننده چهره واقعى جامعه اى به شمار مى رود که در آن، ربا محور و اساس حرکت هاى اقتصادى قرار گرفته است.
ادوارد براون، به فردی به‌نام نصیر بغدادی معروف به مشهدی عباس (ساکن بیروت) اشاره می‌کند که آدمکش حرفه‌ای و مزدور میرزا حسینعلی بهاء و عباس افندی بود و به‌دستور ایشان چند نفر را کشت از جمله ملا رجبعلی قهیر، برادرزن علیمحمد باب، را که از برخی اسرار پیدایش بابی‌گری مطلع بود.
"سید باب" خانه مسکونی خود را که در شیراز است کعبه قرار داده، و زیارت و طواف آنرا برای پیروان خود واجب کرده است.
در "بیان" می گوید: حول البیت لا یجوز بیعه و من اراد ان یرفع هذا حلّ علیه ان یأخذ و لو لم یرض صاحبه لانّ الله احقّ بملکه
جایز نیست فروش زمینهای اطراف خانه، و چون کسی بخواهد ساختمان خانه را بلند کرده و توسعه بدهد، جایز است که از زمینهای اطراف خانه تصرف کند؛ اگرچه صاحب و مالک زمین راضی نباشد، زیرا که خداوند برای مالکیت آنجا سزاوارتر است.[1]
در آیه فوق مى
خوانیم: «خداوند امور این جهان را از مقام قرب خود به سوى زمین تدبیر مى کند» (یُدَبِّرُ
الأَمْرَ مِنَ السَّماءِ إِلَى الأَرْضِ).
و به تعبیر دیگر، خداوند تمام عالم هستى را از آسمان گرفته تا زمین، زیر پوشش تدبیر خود قرار داده است، و جز او مدبرى در این جهان وجود ندارد.
